Elena Ferrante’s geniale vriendin.
Ik ben verliefd op Napels, terwijl ik er slechts een keer, anderhalve week, geweest ben. Naast een paar dagtrips, waaronder een naar Pompeii en een naar de Amalfi kust, hebben we voornamelijk Napels verkend, een stad die ons door Noord-Italiaanse vrienden was afgeraden omdat het er gevaarlijk zou zijn, de mensen niet te vertrouwen en mijn camera’s binnen de kortste keren gestolen zouden worden. Wij lieten ons echter niet afschrikken en hebben er een van onze mooiste vakanties beleefd. Het is een levendige stad waarin verval en grandeur elkaar op slechts een paar straten afstand afwisselen. Een stad vol van geur en kleur met schitterende uitzichten over de baai van Napels en de mensen die we er ontmoetten waren voornamelijk vriendelijk en behulpzaam. De verliefdheid is er een op afstand; die van een bezoeker. Wanneer je ergens woont dan krijg je ook meer zicht op alle negatieve zaken, dat heb ik wel gemerkt toen ik in Ierland ging wonen. Het gouden randje is er dan snel af. Maar goed, literair wonen kan natuurlijk wel. Via literaire personages kun je een stad meer van binnenuit leren kennen. Jammergenoeg beheers ik het Italiaans niet en kon ik Elena Ferrante’s boek alleen in vertaling lezen, maar in vertaling is het al erg mooi.
“De geniale vriendin” is een ontwikkelingsroman over twee meiden, Lila en Elena, die opgroeien in een volksbuurt van Napels in de jaren 50 en 60 van de 20e eeuw. Het geeft mede een goed beeld van hoe de Italiaanse samenleving langzamerhand verandert in de naoorlogse jaren. Het begint allemaal met een telefoontje van de zoon van Lila die zegt dat zijn moeder verdwenen is. Elena is kwaad en kan het niet accepteren dat Lila zonder een spoor achter te laten is vertrokken en besluit als een soort van wraak, hun hele verhaal op te schrijven beginnend bij hun vroegste kinderjaren. Het verhaal sprankelt en de zinnen vloeien mooi (hetgeen ook een compliment is aan de vertaalster). Naast dat Ferrante je het leven in een Napolitaanse volksbuurt van dichtbij laat meemaken, laat ze ook zien hoe zogenaamde eigen keuzes ook erg worden bepaald door de mensen om je heen en hoe moeilijk het is om je van je verleden los te maken. Je zult er op de een of andere manier altijd door worden beïnvloed.
Het boek eindigt met een cliffhanger en ik kijk nu al uit naar het vervolg waar ik van mezelf nog niet aan mag beginnen. (Ik heb me ook dit jaar voorgenomen om veel afwisseling in mijn leesvoer aan te brengen)
Dit boek is het eerste boek van vier boeken die ook wel de Napolitaanse serie worden genoemd. Hiervoor heeft Elena Ferrante, pseudoniem van een onbekend auteur, al een aantal boeken geschreven. Zij (men neemt aan dat het inderdaad om een vrouw gaat) wordt gezien als een van de belangrijkste Italiaanse auteurs van deze tijd. Ze heeft vanaf het eerste boek in 1992 de media ontweken en vindt dat haar boeken voor zichzelf kunnen spreken en de auteur niet meer nodig hebben. Het is juist deze mediaschuwheid en het mysterie rondom de identiteit die haar als auteur onder de aandacht brengt. Je vraagt je af of de Napolitaanse boeken autobiografisch zijn omdat de hoofdpersoon ook Elena heet maar dan bedenk je dat Elena Ferrante een pseudoniem is. Waarschijnlijk probeert ze lezers en critici op het verkeerde been te zetten maar het maakt niet uit. Autobiografisch of niet; ik heb van het eerste boek genoten. Ik heb het 5 sterren op Goodreads gegeven.
De baai van Napels met de Vesuvius op de achtergrond.